Tot 2007 kon hij nog vrij onopgemerkt door de Bossche binnenstad lopen. Maar sinds Addy van den Krommenacker (60) de meest begeerde Italiaanse modeprijs op zijn naam mocht schrijven, is zijn leven in een stroomversnelling terecht gekomen. Nationaal en internationaal is deze Bossche ontwerper inmiddels een bekend gezicht, met een eigen modelijn die menig vrouwenhart sneller doet kloppen. Van den Krommenacker: “Mijn grote drijfveer is dat ik prachtige jurken wil maken als ultiem eerbetoon aan de vrouw.”

Onder de rook van Den Bosch werd Addy op 8 april 1950 in Uden geboren. Uit een hecht katholiek gezin met vier jongens en twee meisje bleek hij niet de enige te zijn die een creatieve geest bezat. Broer Hans blijkt al jaren een verdienstelijk kunstschilder te zijn. Het is overigens te danken aan de vastberadenheid en doorzettingsvermogen van Addy zelf, dat-ie in de modewereld terecht is gekomen. Moeder Leentje en vader Broer hadden namelijk andere toekomstplannen bedacht voor de (ongekroonde) Nederlandse modekoning. Addy: “Als kind was ik misdienaar in de Udense Petruskerk. Moeder wilde dan ook graag dat ik priester zou worden, terwijl mijn vader liever een opvolger voor zijn zaak in verfartikelen en het winkeltje had gehad. Maar het werd dus het seminarium. Maar al snel wist ik, dit is niets voor mij. Na het derde trimester liep ik dan ook weg. Op mijn fiets ben ik gevlucht naar tante Nellie in Veghel. Daar dacht ik veilig te zijn. Toch stuurden ze me weer terug naar het seminarium. Nog een semester heb ik het volgehouden, maar toen was ik er echt klaar mee. Priester zijn was blijkbaar niet mijn roeping. Op de modeacademie ontdekte ik pas echt mijn passie voor de modewereld. Als kind al tekende ik namelijk hele schriften vol met prinsesjes. Eigenlijk had ik als kind en tiener maar twee hobby’s: mode en muziek.”
Het scheelde trouwens maar weinig of Van den Krommenacker was bekend geworden als zanger. Addy: “Als kind had ik Engelse zangeressen als Cilla Black en Dusty Springfield als mijn grote voorbeeld. Maar ook de Bee Gees maakten in die tijd inspirerende muziek. Als tiener van een jaar of zestien viel ik sowieso al op. Door mijn manier van kleding en de uitbundige blonde haardos werd ik veel nageroepen op straat. Ik heb echter nooit iemand gechoqueerd, het enige wat ik deed was mijn eigen koers varen. Maar de muziek fascineerde me enorm. Met wat vrienden formeerden we het bandje Square, waarvan ik het repertoire bepaalde maar ook onze stagekleding. Ik nam zelfs een extra bijbaantje om deze kleding te kunnen bekostigen.” Een serie aan landelijke optredens volgde, waarbij de toehoorders diep onder de indruk waren van het originele stemgeluid van de zingende modeliefhebber. Addy: “Ik voelde me enorm thuis op dat podium, maar jammer genoeg kreeg ik al vrij snel last van mijn stem. Op doktersadvies moest ik zelfs stoppen met optreden. Dat was een heel ingrijpende beslissing voor me. Achteraf gezien moet je natuurlijk blij zijn dat me dit is overkomen. Als we namelijk bekend waren geworden hadden we waarschijnlijk een paar hits gehad en dan zou het einde verhaal geweest zijn. Terwijl je als ontwerper nog tot je tachtigste kunt doorgaan met het ontwerpen van mooie jurken.”
De kwaliteiten van Van den Krommenacker bleven desondanks toch nog vrij lang onopgemerkt voor de grote buitenwereld. In het begin van zijn loopbaan moest hij zich tevreden stellen met weinig inspirerende uitzendbaantjes en parttime DJ.  Addy: “Van een hele dag tikken op een typemachine zou ik niet gelukkig worden, dat had ik al snel door. Gelukkig kon ik als inkoper aan de slag voor drie verschillende modezaken. Al snel zorgde ik voor hogere omzetten, maar ik was dan ook al dag en nacht met mode bezig. Ik volgde allerlei stoffencursussen en in die periode ben ik ook voorzichtig begonnen met ontwerpen. Iets later kreeg ik de mogelijkheid om een modezaak in Den Bosch over te nemen, waardoor alles in een stroomversnelling kwam. Ik reisde naar Duitsland, Frankrijk en Londen om inkopen te doen. Alle begincollecties van grote merken zag ik gelanceerd worden. Topmerken als Calvin Klein, Gianni Versace, Dolce & Gabbana haalde ik als eerste naar Nederland.”
Je bent nu 60 jaren jong, maar ondanks dat je al langere tijd bekend was als kledingstylist van vele bekende Nederlandse vrouwen werd je pas eigenlijk vrij recentelijk ontdekt door het grote publiek. Sinds 2003 heb je zelfs je eigen couturelijn, maar pas in 2007 kwam je grote internationale doorbraak met het winnen van de belangrijkste Italiaanse modeonderscheiding. Heb je het idee dat je al die tussenliggende jaren je talent vergooid hebt?
Addy: “Nee, ik vind het heerlijk zoals het gegaan is. Ik ben gewoon een laatbloeier. Nu kan ik echt genieten van mijn succes. En al die jaren daarvoor kan je zien als een lange prachtige leerschool. Ik ben begonnen met mijn eigen kledinglijn omdat ik erachter kwam dat wat ik wilde verkopen simpelweg niet te koop was voor een vrouw. Dus moest ik het zelf maar gaan maken…”
Anno 2011 ben je een gevierd modeontwerper met internationale allure. Je jurken staan in alle bekende internationale modebladen, je creaties worden gedragen door Hollywood-sterren en je geeft haute couture presentaties over de gehele wereld. Je carrière is in een duizelingwekkende stroomversnelling terecht gekomen. Zlefs honden kunnen bij jou terecht voor hun eigen confectiekleding. Wat is dan, na alle deze successen, nog je drijfveer?
Addy: “Als kind van vijf zat ik aan de beeldbuis gekluisterd bij het Eurovisie Songfestival en de uitreikingen van de Oscar’s. Toen al tekende ik eindeloos prinsessen in sprookjesachtige jurken. Eigenlijk doe ik dat nu nog steeds. Ik wil het lichaam van de vrouw op de mooist mogelijke manier doen uitkomen, de schoonheid ervan benadrukken. Je mag mijn kleding zien als een ode aan de vrouw. Ik ontwerp kleding zonder concessies te doen aan mijn stijl van vrouwelijke glamourvrouw. Eigenlijk maak ik precies wat ik zelf mooi vind. Ik ben in ieder geval niet iemand die een trend zet. Mijn kleding is nooit over the top en niet extreem. Terwijl ik in mijn karakter wel dat uitbundige heb zitten. Sommige mensen denken dat ik verlegen ben, maar dat is dus niet zo. Alhoewel praten niet zo mijn ding is, ik ben meer van het laten zien.”
Tot nu toe heb je alleen vrouwenkleding ontworpen. Maar gaat de andere helft van de wereldbevolking ook nog eens verblijd worden met een Addy van den Krommenacker mannenlijn?
Addy: “Ik zeg nooit nooit, maar eerlijk gezegd denk ik niet dat het er van komt. Het ontwerpen van mannenkleding gaat meer om detaillering dat om het ontwerpen zelf, terwijl ik echt van de stoffen ben. Daarom voel ik me ook zo thuis in Italië. Alles is anders daar. De belijning, de stoffenkeuze, goed getailleerd, meer stijl en allure; in alles kan je gewoon zien dat ze daar liefde voor de mode hebben. Het mooie van Italië is ook dat ze daar creativiteit veel meer waarderen. Ze kijken echt huizenhoog op naar modeontwerpers. En de traditionele vakmanschap die daar nog zo gewoon is, vind je haast nergens ter wereld meer. Voor mij is Italië echt het modeland bij uitstek. Daarom heb ik ook in Milaan een eigen showroom. En appartement. Wekelijks vertoef ik daar van zondag tot woensdag. De andere dagen ben ik in mijn Bossche winkel te vinden.”
Tot slot, je woont en werkt al decennia naar volle tevredenheid in ’s-Hertogenbosch. Wat trekt jou persoonlijk aan in de hoofdstad van Brabant? En wat moet een (buitenlandse) toerist minimaal gezien en gedaan hebben in deze mooie stad voordat hij/zij huiswaarts keert?
Addy: "De natuurlijke gemoedelijkheid en de Brabantse gastvrijheid ervaren. Voeg daarbij het mooie karakter van Den Bosch en de Korte Putstraat met zijn gezellige terassen en restaurants. En ook de mooie restauratie van de stad is het zien meer dan waard."

Wie de kleding van Van den Krommenacker met eigen ogen wil aanschouwen kan dit doen op twee plekken in de Bossche binnenstad. Aan de Verwersstraat 79 zit in een schitterend pand zijn vlaggenschip gehuisvest. Aan de Kolperstraat 22 zit de (outlet)zaak Labels for Less. Meer informatie: www.addyvandenkrommenacker.nl