Utrecht telt een grote hoeveelheid aan eeuwenoude panden. Vaak zijn dit pompeuze grote gebouwen die door hun prachtige architectuur pareltjes voor het oog zijn. De Zeven Straatjes zijn niets van dit. Hun bekendheid hebben ze juist te danken aan hun eenvoud. In 1852 begon het katholieke Armenbestuur met de bouw van honderd eenvoudige woningen. Woningen waren echter uitsluitend bestemd voor Rooms-Katholieke kinderrijke gezinnen die van de charitas afhankelijk waren. De bevolkingsdruk in de steden in die jaren was hoog en de angst voor het uitbreken van besmettelijke ziekten als cholera was reëel. De overheid begon dan ook eisen te stellen aan de bouw van woningen. Het bouwen van doodlopende straten werd verboden en de nieuwe straten moesten recht zijn, zodat de wind erdoor kon waaien. De Korte Rozendaal, Lange Rozendaal, Kockstraat, Brouwerstraat, Boogstraat, Moutstraat, Suikerstraat en Fockstraat hebben het karakter van een volksbuurt behouden. Het is een levendige buurt met een wijd vertakt sociaal verkeer.